De fysio -praktijk deel 6

Daniela duwde Sara, die op de grond zat, opzij, greep haar benen vast en draaide haar op haar buik. Ze ging op Sara's onderbenen zitten, met haar gezicht naar haar voeten. Sara voelde dat er iets om haar enkels werd gedaan en strak werd vastgebonden. Daniela keek nog steeds naar Sara's voeten en schoof nog een stukje verder omhoog, tot ze op Sara's billen zat. Toen pakte ze een van de leren riemen die ze eerder op de vloer van haar cel had laten vallen en bond Sara's knieën ook stevig vast. "Bijna klaar!" zei Daniela, en Sara voelde dat Daniela opstond en met een andere band iets aan de achterkant van haar jas vastmaakte. Tot haar verbazing en afschuw voelde Sara hoe haar gebonden voeten werden opgetild en blijkbaar op de een of andere manier aan de achterkant van haar jas werden vastgemaakt.

"Heb je ooit gehoord van een hogtie, lieverd? Oh, je kunt niet antwoorden vanwege de gag! Hoe dan ook, je weet het nu! Genoeg lol en genoeg van je gestam! Daar heb je het! En wat heb je schattige kleine teentjes..." Dat was een vrij onverwachte opmerking! Toch was het niet geheel verrassend toen Sara opmerkte dat Daniela met haar tenen zat te spelen.

Blijkbaar wist Daniela wat ze deed, want het kietelde enorm! Sara wilde eigenlijk "Hoi, hihi-hahaha" roepen, maar het enige wat ze door de grap heen kon krijgen was een gedempt "mieeeeewwww". "Ben je kietelig, lieverd? Laat eens kijken!" Daniela streek met haar lange nagels over Sara's vastzittende voeten. "Miiiimmmpff, Miiiimmmpff! Miiiiiiihihimmmpff!" In een adempauze hoorde Sara Daniela zeggen: "Pardon? Ik ben altijd verbaasd hoe effectief dit gagsysteem is! Weet je, een slimme patiënt die in eerste instantie nogal sceptisch was over de gag, zei later: "Het houdt op de een of andere manier de bubbels in de champagne tegen!" Hoe dan ook, ik moet nu iets anders voorbereiden. Ren in de tussentijd niet voor me weg, hehe!"

Op het moment dat Daniela de deur achter zich dichtsloeg, kwam Sara langzaam bij. Ze realiseerde zich al snel dat ze heel strak en stevig vastgebonden was, met haar armen om haar bovenlichaam heen en haar voeten naar achteren getrokken.

Ze lag nog steeds op haar buik en probeerde zich om te draaien, maar dat ging heel moeilijk omdat haar knieën en enkels aan elkaar vastgebonden waren. Afgezien van wat wiebelen ter plaatse kon ze hooguit een beetje kruipen, maar dan wel met stapjes van een paar centimeter. En elke keer dat ze het probeerde, voelde ze de riem in haar kruis weer... Ze moest toegeven dat ze er toch nog steeds op de een of andere manier positief door verrast was. Maar de kietelaanval daarvoor was veel heftiger geweest – het was gewoonweg krankzinnig! Eigenlijk wilde ze altijd al genadeloos en onophoudelijk gekieteld worden. Ondanks haar meer dan ongebruikelijke situatie, vond ze het toch een beetje jammer dat Daniela het zo snel had opgegeven.

Na een paar momenten, waarvan ze de lengte niet kon schatten, kwam haar logische verstand terug. Wat een vreemde situatie! Hoe zou dat aflopen? Of beter gezegd, hoe zou het verder gaan?

Al met al vond ze het bijna interessant en was ze meer nieuwsgierig dan bang. Sara had zelfvertrouwen en was niet claustrofobisch. En op een gegeven moment zouden de aangekondigde twee uur in de ‘individuele wachtkamer’ voorbij zijn. Dus besloot ze om te ontspannen.En inderdaad, de stevige, constante zelfomarming gaf haar een vreemd veilig gevoel, en de zachte grond en de letterlijk zachte omgeving om haar heen hadden eerder een kalmerend dan een beangstigend effect op haar. "Geef het toe!" dacht ze bij zichzelf. "Je hebt het zelf tegen de 'dokter' of wat die persoon ook was gezegd: je voelt je altijd gestrest en gehaast, met elke stap in je leven plan je de volgende en de tien acties daarna! Dus laat je gaan en ontspan! Je hoeft nu helemaal niets te doen, want je bent er toch niet toe in staat!" En zo viel ze in slaap, met een volkomen veilig gevoel in zichzelf.

- Ligoteur

Meld u aan voor onze nieuwsbrief en mis geen enkele aflevering!
nieuwsbrief registratie