Achim met de therapeut deel 2

Pas nu zag Achim dat de kamer geen ramen had en dat de deur geen klink had, maar alleen een slot. Blijkbaar een extra symbool van onontkoombaarheid. Eigenlijk was dat niet nodig, dacht hij, want zodra iemand aan dit bed vastgebonden was, kon hij zichzelf niet meer bevrijden...

Er volgde een kort, beklemmend moment toen Achim zich dit allemaal realiseerde. Vervolgens haalde hij een paar keer diep adem om tot zichzelf te komen, waarna hij zijn shirt en broek uittrok en de zogenaamde staartklem oppakte.

Nervositeit en opwinding temperden zijn enthousiasme tot een minimum, dus legde hij het speeltje uiteindelijk weer aan de kant. Gewoon maar gaan liggen en alles over zich heen laten komen, was helemaal niet zijn ding. Hij wilde ook veroverd worden, bij voorkeur met een teder en kietelig voorspel.

Het keurslijf dat aan de haak hing, had echter een magische aantrekkingskracht op hem. Gefascineerd bekeek hij ze aandachtig. De haren in zijn nek gingen overeind staan ​​toen hij de lange mouwen met dikke banden aan de uiteinden zag. Hij had er altijd van gedroomd om in zoiets hulpeloos te zijn, kronkelend onder de bekwame handen van een vrouw. Zou deze droom vandaag de dag werkelijkheid kunnen worden?

Terwijl hij zijn hand uitstak om het dwangbuis van de haak te halen, werd hij plotseling van achteren vastgegrepen. Twee verrassend krachtige handen grepen diep in zijn kietelige ribben en zijkanten, waardoor hij lachend voorover viel. Maar het kietelen hield niet op, integendeel, het werd steeds heviger en bracht hem volledig van de wijs.

Martina was stilletjes naar binnen geglipt en verraste hem met gerichte aanrakingen op zijn gevoelige zijkanten. Hij viel letterlijk op zijn knieën van het lachen en de kieteligheid.

“Jij stoute jongen! Heb ik je niet gezegd dat je moest gaan liggen en op mij moest wachten? Wat denk je wel, hier rondneuzen? Wacht maar, ik moet je tot bezinning brengen...", zei ze met een spottend strenge toon. Ze kietelde hem zo vakkundig dat hij uiteindelijk op de grond kronkelde en buiten adem lachte.

Eigenlijk was hij veel sterker dan Martina. Maar ze raakte zijn meest gevoelige plekken zo precies, dat hij steeds weerlozer werd. Uiteindelijk besefte hij nauwelijks wat er met hem gebeurde toen ze hem met een paar bewegingen het keurslijf vastgreep en hem erin vastbond. Toegegeven, hij verzette zich niet echt, integendeel, hij hielp zelfs een beetje. Al snel zaten zijn armen zo strak om zijn lichaam geslagen dat hij ze niet meer kon bewegen.

Martina hielp hem overeind en leidde hem naar het bed. Daar lag hij gehoorzaam op zijn rug. Hij merkte dat zijn mooiste kledingstuk in vreugdevolle verwachting was ontwaakt en een opvallende bult in de dunne stof van zijn string creëerde.

Martina bond zijn enkels met wijd gespreide leren boeien vast aan de onderste bedposten. Toen gaf ze hem een ​​zachte kus op zijn neus en blinddoekte hem met een doek.

“Klaar voor mijn heel speciale therapie voor bijzonder onhandelbare patiënten?” Een geamuseerde lach klonk in haar stem en Achim knikte stilletjes, vol verwachting.

Terwijl Achim daar lag, probeerde hij de resterende bewegingsruimte te verkennen. Zijn armen waren stevig om zijn lichaam geslagen; ontsnappen was niet mogelijk. Maar hij had waarschijnlijk nog wel rechtop kunnen zitten – de fixatie van zijn voeten zou zelfs geholpen hebben.

Zijn voeten staken echter uit de boeien, bloot en weerloos. Hij luisterde aandachtig naar Andrea's ademhaling om te bepalen waar ze was. Zou ze strategisch aan het voeteneind van het bed gaan staan?

Dat bleek niet het geval te zijn.In plaats daarvan hoorde hij haar naast zich zeggen: “Nou, je lijkt je hier erg op je gemak te voelen!”

Een flits van intense opwinding schoot door hem heen toen ze de bobbel in zijn string een fractie van een seconde aanraakte. Wat zou er nu gebeuren?

Het antwoord liet niet lang op zich wachten...

vervolg volgt

- Ligoteur

Meld u aan voor onze nieuwsbrief en mis geen enkele aflevering!
nieuwsbrief registratie